Wenecja

Już od samego początku była wielka ekscytacja - bo niby jak bez ulic i samochodów można poruszać się po mieście, bo niby jak można ulice ...

Już od samego początku była wielka ekscytacja - bo niby jak bez ulic i samochodów można poruszać się po mieście, bo niby jak można ulice zastąpić kanałami wodnymi.

Ale zacznijmy od początku. Plan był dosyć prosty - zostawiamy samochód na parkingu przed Wenecją i zaczynamy zwiedzać, ale dzień przed wycieczką polecono nam troszkę inne rozwiązanie, aby uatrakcyjnić naszą podróż. Zgodnie ze wskazówkami udaliśmy się do miejscowości Punta Sabbioni, skąd odpływają statki, łodzie i promy, które cumują niedaleko jednej z kluczowych atrakcji Wenecji - Mostu Westchnień. Znalezienie miejsca parkingowego w Punta Sabbioni tuż przy samym porcie, nie stanowiło żadnego problemu. Całodniowy koszt pozostawienia samochodu to ok 10 Euro i większość parkingów oferowało zbliżoną opłatę. W odległości 200 metrów od strefy parkingowej znajdowało się wiele biur najróżniejszych armatorów oferujących „rejs” do Wenecji. Tutaj ceny zaczynały się od 7 do 15 Euro. Warto dodać, iż te oferty za 15 Euro dotyczyły biletów dziennych obowiązujących na wszystkich tramwajach wodnych pływających już w samej Wenecji (miejskie statki i tramwaje oznaczone niebieskimi literami Actv). My wybraliśmy prywatnego armatora. Samo dopłynięcie do Wenecji trwało ok 30 minut i było dodatkową atrakcją, jeżeli dodać jeszcze możliwość kupienia na pokładzie pysznej włoskiej kawy. Tak jak wcześniej pisaliśmy statek zatrzymuje się w centrum Wenecji, tuż przy Moście Westchnień, a stamtąd już prosta droga do zwiedzania tej magicznej perełki architektury. Miejsc do zobaczenia jest bardzo wiele, Plac Św Marka, Pałac Dożów, Kanał Grande, Most Rialto itd. Wszędzie tam tętni życie, w restauracjach rozbrzmiewa muzyka na żywo a wszędzie unosi się zapach espresso i gorącej pizzy. Nas urzekły najbardziej nieuczęszczane uliczki, do których docieraliśmy przez przypadek, gdzie można było zobaczyć mieszkańców uciekających przed turystami, wywieszone pranie, popękane kamieniczki ubrane w stare zniszczone drzwi i okna. Właśnie w tych małych enklawach spokoju udało nam się zrobić parę zdjęć, które i tak nigdy nie oddadzą tego co dane nam było tam poczuć - nastroju i klimatu spokoju i ciszy „chowającej się” przed gwarem zwiedzających i głośnych dyskusji Włochów. Poszukując atrakcji nieustannie błądziliśmy i gubiliśmy się - co zresztą miało swój urok - bo przecież głośne kłótnie na temat „tu już byliśmy, przecież szliśmy już tamtędy, ten most już był” zupełnie inaczej brzmią we Włoszech i idealnie wtapiają się w klimat tamtejszych miast i miasteczek. Spacerowanie bez mapy zaprowadziło nas do małej klimatycznej restauracyjki z przepyszną pizzą - nie możemy jej nawet polecić, bo nie pamiętamy jak tam trafiliśmy, jak się nazywała i jak udało nam się wrócić z powrotem do portu. Dla osób, które jeszcze nie zwiedzały Italii, istotna informacja o tzw. Coperto, które jest doliczane zwyczajowo do rachunku, jako koszt przygotowania stolika. W okolicach godziny 18.00 odpływał ostatni wodny tramwaj naszego armatora, wcześniej krótka chwila na zakup pamiątkowej weneckiej maski, a potem ostatnie spojrzenie, ostatnie zdjęcia i powrót. Jedno jest pewne - z pewnością tam wrócimy, ale dalej nie będziemy mieć ze sobą mapy, damy się poprowadzić Wenecji. Niech sama pokaże co jeszcze kryje w swoich zakamarkach.