Skoro nie chcę, to nie muszę

Masz czasem takie dni, że chcesz rzucić wszystko, zaszyć się na bezludnej wyspie i nie wracać przez dłuższy czas?

Jesteś zmęczona, zniesmaczona, wypalona?

Znajdź pasję! Poszukaj i rób coś, co Cię uszczęśliwi!

Brzmi znajomo?

Oczywiście, przecież to hasła rodem z plakatów motywacyjnych, czy reklamy biura podróży.

Pasja, hobby, zainteresowania – wieczne naciski, podpowiedzi.

Rób to co kochasz, kochaj to co robisz!

Mój mąż biega. Jest fanatykiem. Biega coraz więcej i bardziej ekstremalnie. Ma pasję. Poświęca się jej w każdej możliwej chwili (wiadomo 4 dzieci, takich chwil mało).

Dobrze mu z tym.

Ja nie biegam…tzn. próbowałam, na chwilę się nawet w tym zakochałam, ale miłość szybko minęła – jestem w tym przypadku widocznie nie stała w uczuciach. Trudno – nikt nie powiedział, że musimy dzielić pasję.

Chodziłam na salsę, ostro ćwiczyłam – nie zaiskrzyło (chociaż uwielbiam ten taniec i tą muzykę) – zabrakło systematyczności.

Podjemowałam jeszcze inne próby znalezienia swojej “pasji”, z lepszym lub gorszym skutkiem – nie wypaliło nic.

MAM JEDNAK PASJĘ.

Czy pasją można nazwać rodzinę? Oczywiście. W końcu to ona daje mi siłę, satysfakcję, radość.

Czy pracę w “korpo” można również nazwać pasją?

Jak najbardziej – skoro robię to co lubię, to czemu nie traktować tego jako hobby.

Czemu każdy nawołuje do znalezienia tej cholernej pasji i czemu ma mi to pomóc w życiu.

Ja chcę żyć tak jak żyję.

Nie chcę biegać, nie chcę uprawiać sportów ekstremalnych, nie chcę biegać na siłownie 7 razy w tygodniu – żeby pokazać, że mam pasję.

Jest mi dobrze właśnie tak jak teraz.

Nie chcę, żeby ktoś starał się uszczęśliwić mnie na siłę.

MOJE ŻYCIE JEST MOJĄ PASJĄ i to mi w zupełności wystarczy.

Nie wykluczam innych zainteresowań – ja po prostu nie chcę szukać pasji na siłę.

Bez niej da się żyć i wcale nie czerpię z życia mniej niż pasjonaci. Cieszę się każdą chwilą.

DAJCIE MI ŻYĆ.