Bolesny początek przygody czyli jak to jest z tą cesarką?

Setki informacji, stron, artykułów dotyczących tego, co będzie się działo z Tobą po porodzie naturalnym.

Wszystko opisane jak na dłoni.

A co z cesarką?

Dlaczego nikt szczerze nie pisze? Dlaczego ubiera to w ładne słowa?

Chcecie wiedzieć jak będzie wyglądało wasze życie, przez pierwsze godziny po CC?

Proszę bardzo – w końcu przeszłam to 4 razy :). Oczywiście to jest moje własne, subiektywne odczucie. Tak było w moim szpitalu i tak rodziłam ja. W Twoim może być zupełnie inaczej – pamiętaj :). Każdy szpital rządzi się własnymi prawami, a każdy organizm reaguje po swojemu.

Bolesny początek przygody czyli jak to jest z tą cesarką?

• Obudzisz się na sali pooperacyjnej (albo wjedziesz tam przytomna). Nie będziesz nic czuła od pasa w dół. Nie będziesz miała jak się ruszyć. Nie będziesz miała jak wygodnie się ułożyć. Będziesz widziała tylko tykający zegar na ścianie i położną bardzo zajętą uzupełnianiem dokumentacji w komputerze.
• Co kilka minut, na Twoim przedramieniu, będzie pompował się rękaw i mierzył Twoje ciśnienie. Będziesz podłączona kilkunastoma kabelkami do kilku monitorów, które non stop będą śledziły Twoje parametry życiowe.
• Jak ładnie poprosisz, to podadzą Ci ampułkę soli fizjologicznej, bo Twoje usta będą tak suche, jak Sahara w trakcie największych upałów. Język będzie stawał dęba, a Ty oddasz wszystko za łyk wody. Niestety “nie dla psa kiełbasa”. Na swoją porcję wody jeszcze chwile poczekasz, ale pozwolą Ci zwilżyć usta, wcześniej wspomnianą solą.
• Po godzinie przyjdzie położna i “zajrzy” czy wszytko tam na dole dobrze się “dzieje”. Poprawi podkład, podniesie poduszkę. Poda telefon (pamiętaj miej ze sobą ładowarkę i poproś położną o podpięcie jej od razu, inaczej oszalejesz od liczenia upływających sekund.
• W międzyczasie na salę przywiozą Twój skarb (jeśli oczywiście wszystko jest w porządku).
• Położna przystawi małe zawiniątko do Twojej piersi i postara się, żeby dobrze “zaciągnęło.
• Maleństwo poleży z Tobą trochą, zanim zaśniecie oboje ze zmęczenia, zrobisz 1254398 zdjęć i powysyłasz po rodzinie i znajomym.
• Przebudzisz się, maleństwo będzie nadal z Tobą spało. Położna przyjdzie, “odbije”, przewinie, przytuli i ponownie położy u Twojego boku.
• W tym momencie zaczniesz powoli czuć swoje nogi i to jest najlepszy moment, żeby poprosić położną o tabletkę przeciwbólową, inaczej nie zacznie działać na czas. Uwierz mi, chcesz tą tabletkę, nawet bardzo chcesz.
• Kolejny krok, położna położy maleństwo do “kuwetki” i rozpocznie procedurę “kąpieli dla Ciebie”.
• To nie jest miłe, to nie jest bezbolesne. Będziesz musiała jej trochę pomóc, balansując swoim ciałem tak, żeby nie zawyć z bólu.
• Po wszystkich zabiegach higienicznych, kilku Twoich jękach i współczującym wzroku położnej (albo niewzruszonym – zależy od poziomu jej empatii), Twoje maleństwo znowu na trochę trafi do Ciebie, znowu zostanie “podłączone do Twojej piersi”.
• Ponownie oboje zaśniecie na jakiś czas.
• Obudzisz się i stwierdzisz, ze już wszystko czujesz i w końcu wiesz, gdzie są Twoje nogi.
• Przez cały czas, będziesz miała wrażenie, że chce Ci się siusiu. Pewnie tak jest, ale nie martw się, będziesz podłączona do cewnika, więc “samo się zrobi”.
• Następny krok będzie trudniejszy – maleństwo znowu trafi do “kuwetki” , a Ty staniesz przed koniecznością wykonania pierwszego, poważnego ruchu. Będziesz musiała wstać. Położna Ci w tym pomoże, ale to i tak będzie nie lada wyzwanie. Ból, zawroty głowy, podłączone rurki – nie będzie miło. Kilka kroków i koniec, wracasz do łóżka. Dobra rada? Nie broń się przed tym – m szybciej się spionizujesz, tym lepiej dla Ciebie. Staraj się nie naciągać mięśni w brzuchu, tylko przed każdym ruchem położyć się lekko na boku – to pomaga.
• Na sali spędzisz kilka lub kilkanaście godzin.
• Jeśli wszystko będzie w porządku – po tym czasie trafisz obolała na salę poporodową. Razem z Tobą pojedzie Twoje maleństwo i zacznie się trudniejsza część szpitalnych “wczasów”
• Od tej pory maleństwem będziesz zajmować się już sama, więc nie ma to tamto – wstajesz w nocy do kuwetki co 2-3 godziny i nie ma zmiłuj. Syczysz, jęczysz, wyjesz – przecież boli, a dziecko głodne.
• Codziennie przy porannym obchodzie zajrzą w Twoją ranę i sprawdzą jak się goi. Nie pozwolą Ci zakładać majtek, tak żeby rana mogła się wietrzyć.
• Po 3 dobach wrócisz szczęśliwie do domu, a Twoja przygoda rozpocznie się wtedy pełną parą…

POWODZENIA MAMY CESARKOWE 🙂