Zapach wspomnień

Był sobie kiedyś starszy Pan. Na imię miał Stefan. Ten Pan był jednym z najważniejszych mężczyzn mojego życia. Ten Pan był moim dziadkiem.

Pamiętam jego kruczoczarne włosy, przerzedzone nieco upływem czasu.

Pamiętam jego smutne, a jednocześnie wesołe oczy.

Pamiętam jego uśmiech, który gościł na jego twarzy nieustająco.

Pamiętam jego koszule, krawaty. Zawsze elegancki i pachnący. Spodnie obowiązkowo „w kant”, nawet do piwnicy.

Mieszkaliśmy wtedy wszyscy razem.

To on potrafił ku rozpaczy mojej mamy i złości babci, wynieść wszystkie produkty spożywcze z kuchni, tylko po to, żeby bawić się ze mną w sklep. Ustawiał mąkę, cukier, kasze i przyprawy na desce do prasowania. To była nasza lada.

Pewnego dnia przytargał do domu całą siatkę monet groszowych, to była nasza waluta.

To on bawił się ze mną w szkołę. Byłam jego nauczycielką, a on był bardzo opornym uczniem, tylko dlatego, że uwielbiałam stawiać mu dwóje i wpisywać uwagi.

To on, każdego wieczoru siadał przy moim łóżku i czytał. Na zmianę wałkowałam „Historie niezwykłe o gwiazdach i planetach” (nadal ją mam) i „Baśnie Japońskie”. Znałam je na pamięć. Czasami dał się uprosić o „Braci Grimm”, choć po wszystkich krwawych opowieściach, zawsze miałam koszmary w nocy.

Jeśli akurat nie miałam ochoty na książkę, siadał i opowiadał mi o gwiazdach (uwielbiał astronomie) lub o swoim dzieciństwie. Kochałam wszystkie te historie.

To on siadał ze mną wieczorami, wyciągał ANIĘ (taki aparat do wyświetlania kliszy z bajkami na ścianie) i czytał.

Zabierał mnie do ZOO. Chodziliśmy razem do kina. To z nim obejrzałam obie części „Kevina…” po raz pierwszy.

To on trzymał pudło z wszystkimi moimi pierwszymi ubraniami, butami, zabawkami. Cały zestaw. Zbierał każdą moją, nawet najbardziej durną, ale wykonaną własnoręcznie pracę i podpisywał co to i kiedy powstało.

Szył ze mną maskotki. Potrafił uszyć mi spodnie na starym Singerze (nadal go mamy, choć skończył już ze 140 lat).

Uwielbiał radia. Kochał je wręcz. Składał i naprawiał stare radioodbiorniki. Miał ich setkę. Stały wszędzie. Kochałam je.

Jeździliśmy razem do rodziny rozsianej po całej Polsce.

Nauczył mnie grać w karty, a ja uwielbiałam ogrywać do w „Tysiąca”, choć jestem pewna, że się podkładał.

Kiedyś ratował nas z pożaru, który wybuchł w kamienicy. Paliły się piwnice pełne karnistrów z benzyną. Był moim bohaterem.

Potem dorosłam. Miałam coraz mniej czasu dla Niego. Moje „niewyobrażalnie tragiczne problemy” nastolatków, przesłoniły mi to, co było najważniejsze.

Pomimo wszystkich moich absurdalnych problemów, zawsze znalazł się jednak czas na spotkanie. Chociaż raz w tygodniu. Dzwoniliśmy do siebie codziennie (nie mieszkaliśmy już wtedy razem).

Był dla mnie uosobieniem spokoju, miłości i ciepła.

Spełniał wszystkie moje marzenia.

Był dla mnie najważniejszym mężczyzną mojego dzieciństwa.

Już jako małe dziecko, zawsze wymieniałam go na pierwszym miejscu mojej listy „kogo kocham najbardziej”.

Zawsze potrafił przytulić, pocieszyć, porozmawiać.

…

Odszedł nagle, zupełnie niespodziewanie. Odszedł kilka dni po wyjściu ze szpitala, w którym mieli go „naprawić”. Wypuścili go, bo serce było już przecież „zdrowe”. Jak okazało się kilka dni później – nie było.

Wiadomość o jego śmierci, spadła na mnie jak grom z jasnego nieba.

Wyłączyłam się z życia na kilka dni.

Podobno byli u mnie lekarze, podawali leki, a ja marzyłam jedynie, by znów usłyszeć jego spokojny głos. By poczuć jego zapach. Chciałam iść do niego, znaleźć się tam gdzie on. Nikt i nic nie miało dla mnie znaczeni. Moje serce było rozerwane, a ja miałam wrażenie, że dla mnie nic dalej nie ma już sensu.

Przetrwałam tylko dzięki mamie i babci. Tylko dzięki nim się podniosłam.

Dzisiaj ponownie obejrzałam „Kevina…”.

Znowu miałam 7 lat. Znowu czułam cudowny zapach Old Spice’a. Śmialiśmy się oboje.

Ja wiem jedno – mój dziadziuś żyje nadal, we mnie.

Mój dziadziuś nadal mnie kocha.

Jestem silna, ale do jednego jeszcze nie znalazłam odwagi, choć minęło już 12 lat. Nie obejrzałam filmu, nagranego na kilka dni przed śmiercią dziadka. Śmialiśmy się. Ja testowałam nową kamerę, a dziadek był moim „aktorem”.

Kiedyś to obejrzę. Dam radę.

Mam tylko jedno życzenie – żeby każdy miał w życiu takiego „Stefana”.

Kocham Cię Dziadziusiu!!!