Helka chce zostać mistrzem stand-up. Charyzmę dziewczyna ma, pracowita nad wyraz, poczucie humoru również jest. Jedyne czego nie ma, to publiczność. Niestety, z braku laku za publiczność robię ja. Jest ciężko. Dowcipasy opowiadane przez artystkę trwają zwykle po 10-15 minut i występują seriami. Bywa, że odpływam myślami w trakcie występu i włączam się jedynie po to, aby w odpowiednim momencie wybuchnąć śmiechem. Niewybuchanie śmiechem jest przez Helkę traktowane bardzo osobiście- w końcu sama pisze sobie teksty. No więc wybucham- żeby nie urazić uczuć, a przede wszystkim, żeby przypadkiem nie przyszło jej do głowy powtarzać. Zdarza się jednak, że przezabawne opowiastki córki wymagają rodzicielskiej interwencji i cenzury...

Kończę czyścić kuchenkę. Mleko znów zrobiło się większe od garnka. Helka od dobrych kilku minut opowiada dowcip. Odrywam się od ściery akurat, aby usłyszeć błyskotliwą puentę:

-...i wtedy na głowę spadła im SLACKA! A hahahaha...

Zniesmaczona kloacznym żartem postanawiam interweniować:

-a fe! Ani to zabawne, ani mądre. To nie jest dobry dowcip.

-nie jest?- dopytuje zaskoczona autorka.

-ani trochę. To niesmaczne i nieładne.- zapewniam.

-i nie jest wcale smiesne?

-wcale a wcale.

-a bulaki?

-ale...co z tymi burakami?

-no...ze wtedy na głowę spadły im bulaki!

-okej, buraki są trochę lepsze.- godzę się wreszcie na warzywną wersję dowcipu.

Helka myśli przez chwilę, po czym twarzyszkę rozjaśnia jej uśmiech:

-i wtedy na głowę spadły im bulaki! A od bulaków dostaje się slacki... ahahahahaa...